Albanië 2025 - met z'n drieën (al was die derde nog niet geboren)

Misschien was het onze laatste vakantie met z'n tweetjes, maar eigenlijk reisden we al met z'n drieën. Met 27 weken zwanger was mijn buik niet meer te verbergen, en deze reis naar Albanië voelde als een mooie afsluiter van onze tijd samen voordat we ouders zouden worden.

🏖️ Dhermi: zon, zee en strand

Onze week begon in Dhermi, aan de prachtige Albanese kust. Ik had vrij weinig idee van wat me te wachten stond. We waren hier voor de bruiloft van de broer van Thijs en we wisten dat Albanië schitterende natuur heeft, maar zwanger reizen betekende ook: geen avontuurlijke bergwandelingen of late avonden. Des te fijner was het om te ontdekken dat Dhermi perfect was voor de rust die ik zo nodig had.

We installeerden ons in een strandtent, met van die relaxte bedjes met een parasol waar je de hele dag kunt liggen zonder je schuldig te voelen. Met een boek, een iced latte (want alcohol was er toch niet bij) en uitzicht over de Ionische Zee. Ik kan je vertellen: dit was exact het tempo dat ik nodig had.

Het mooiste was dat we hier écht konden ontspannen. Geen schema, geen must-sees, gewoon luieren, lezen en genieten van elkaars gezelschap. Het enige waar we ons druk over moesten maken was waar we zouden gaan lunchen en eten. Ik genoot van het feit dat zwanger zijn op vakantie eigenlijk best wel heel relaxed kan zijn.

🥂 Chateau Fasel: Balkan bruiloft

Van die ontspannen vibes reden we door naar Chateau Fasel voor dé reden dat we naar Albanië waren gekomen: de bruiloft van Thijs' broer. En wat een feest was dat!

Ik had wel eens gehoord over Balkan bruiloften, maar dit overtrof al mijn verwachtingen. De locatie was werkelijk schitterend - het chateau straalde pure romantiek uit. Maar het was vooral de sfeer en de mensen die deze dag zo bijzonder maakte. De muziek, de volksdansen, de uitbundigheid... Het was alsof iedereen collectief had besloten om er een knalfeest van te maken.

Natuurlijk was ik de nuchterste persoon op het feest (letterlijk), maar het feit dat we een kamer hadden in het chateau om te overnachten zorgde voor een fijne back-up mocht ik rust nodig hebben. Ik danste tot mijn zwangere voeten het niet meer trokken en genoot van elke seconde. Thijs was ook in zijn element - zijn familie, samen dansen, en heel veel gezelligheid.

Het mooiste moment was eigenlijk nog wel het ontbijt na de bruiloft, toen we met de hele familie in de zonneschijn konden napraten over alles wat er was gebeurd. Het heeft Thijs zelfs geïnspireerd om ook een destination wedding te doen voor onze eigen grote bruiloft… wordt vervolgd!

🍽️ Mrizi i Zinave: farm to table goodness

Voor onze laatste stop reden we naar Mrizi i Zinave, en ik kan je vertellen: dit was een ontdekking die ik iedereen kan aanraden.

De locatie is werkelijk adembenemend. Midden in de natuur, omringd door groene heuvels. Maar wat dit plekje echt bijzonder maakt, is het eten.

Alles was vers, alles was lokaal, en alles was bereid met zoveel liefde. Van de eerste hap tot de laatste, elke maaltijd was een feestje. Met name het ontbijt stal de show, met de meest verse sappen, net geplukt fruit en versgebakken taarten…

Tussen de maaltijden door wandelden we door de omgeving en dronken we ijskoffie in de bar. Niet te intensief (hello, 27 weken zwanger), maar wel genoeg om die prachtige natuur in me op te nemen.

💭 Laatste vakantie met z'n tweetjes

Deze reis was bijzonder, niet alleen vanwege de mooie plekken die we zagen, maar vooral vanwege het ritme dat we daar vonden. Voor het eerst in maanden voelde ik hoe het is om echt te vertragen.

Thuis voel ik die constante spanning tussen wat ik weet dat nodig is - vertragen - en de waan van de dag die me meesleurt. De bruiloft die geregeld moet worden, werk projecten die af moeten, sociale verplichtingen die ik niet wil afzeggen (omdat ze tegelijkertijd ook mijn ziel voeden).

Maar daar, in die Albanese rust, begreep ik iets. Misschien is vertragen niet iets wat ik moet plannen of perfect moet organiseren. Misschien is het eerder een kwestie van toestaan. Niet altijd "ja" zeggen tegen de snelheid van alledag.

Albanië heeft me laten voelen hoe fijn het is om gewoon te zijn in plaats van altijd te doen. Nu ik thuis ben, merk ik dat ik die les steeds weer moet leren. Die kleine in mijn buik gaat sowieso alles door elkaar schudden. Alle planning, alle perfecte lijstjes, alle controle - het gaat toch anders lopen dan ik denk. Misschien is dit het moment om alvast vriendschap te sluiten met "goed genoeg", en te oefenen met loslaten.

Misschien komen we ooit terug naar Albanië, met z'n drieën!