Zo is natoer

Ik houd er niet van als mensen zeggen dat ze "de stad ontsnappen" als ze een weekendje de natuur in trekken. Ik herken dat niet, ik hoef helemaal niets te ontsnappen. Ik ben dol op de stad.

Maar, toegegeven, in tijden van een globale pandemie is het leven in de stad een stuk saaier dan voorheen. Veel zaken waar ik normaliter zo van geniet, zijn dicht. De wijnbarretjes waar ik tot veel te laat met collega's blijf hangen tijdens een gezellige borrel, de brunchplekjes waar ik bijklets met vriendinnen... M'n favoriete, onafhankelijke kledingboetiekjes... Dicht. En het leven in de stad is een stuk saaier.

Enfin, we besloten dus om een lang weekend weg te gaan, de natuur in. We waren toe aan even niets anders dan stilte en groen. Ontprikkelen, tot rust komen. Genieten van elkaar.

Alle boshutjes, boomhutten en tiny houses in Nederland zaten tot aan de nok toe volgeboekt. Logisch, want iedereen hunkert naar toch nog een beetje vakantiegevoel, dan maar in eigen land.

Gelukkig hebben wij een boshuisje tot onze beschikking. Dit huisje is in bezit van vrienden van mijn schoonfamilie en wordt alleen gehuurd aan familie en vrienden. Op een idyllische plek, midden in de Ardennen en naast een kabbelend beekje, staat dit houten huisje. Wat een geluk.

Zo gezegd, zo gedaan. We namen de lieve bruine labrador van mijn schoonouders mee, we laadden de kofferbak vol met lekkers, zoals de nodige alcoholische versnaperingen en kaas van het Kaasatelier, en we vertrokken.

En wat wás het heerlijk. Ontwaken zonder wekker, doen waar we die dag zin in hebben. Langzaam wakker worden in de zon met een kop koffie en fluitende vogels. Misschien een boswandeling, maar altijd weer 's avonds bij het vuurtje met een glas wijn en een boek.

Het is bijzonder wat een paar dagen omringd door bos en slecht telefonisch bereik met je doen. Het brengt je terug naar de essentie en verheldert je hoofd. Het laat  mij altijd weer even zien wat ik echt belangrijk vind. Een paar inzichten die ik heb opgedaan:

Een elektrische auto is fantastisch

Jongens, wat een feest. Je moet weten, ik heb licht rijangst. Het zit 'm vooral in de stad. Het snel moeten schakelen, optrekken en afremmen, de onvoorspelbaarheid... Vreselijk vind ik het. Welnu, met een elektrische auto heb ik dus geen last van angst omdat (met een automaat evenmin) omdat het enkel rijden en remmen is. Niks afslaan, geen hellingproef...

Het enige nadeel aan een elektrische auto zijn de laadpunten. Je moet relatief lang bij een laadpunt zitten niksen (ongeveer een half uur om echt goed vol te laden). Daarnaast zit je in Nederland wel goed met de laadpunten, maar merkten we dat het in België in de dunbevolkte, bosrijke gebieden een stuk lastiger was. Dan moet je echt rekening houden met hoeveel kilometer het nog is tot de volgende laadpaal. Al met al, zaken die ik voor lief zou nemen.

Ik wil een hond

En wel NU. Oh, wat een heerlijkheid, zo'n beestje. Ja, ook heel veel werk. Maar je krijgt er zó veel voor terug. Alleen zondagochtend stiekem op bed om te kroelen. Heer-lijk. Ik geniet er zo van!

Meer sfeer thuis aanbrengen

Door middel van kaarsjes, theelichtjes en een platenspeler. Wat een genot om 's avonds niet op je telefoon te zitten, maar onder genot van een wijntje, een krakende plaat van Fleetwood Mac en een goed boek op de bank te zitten. Nu heb ik al een Sonos waar ik dol op ben, maar het is écht een ander gevoel wanneer het geluid uit een krakende platenspeler komt. Wat is dat toch? Oh ja, en dekentjes. Zo'n puur wollen dekentje om dan heerlijk onder weg te kruipen.

Later als ik groot ben wil ik ook een boshuisje

Maar, wel van alle gemakken voorzien. Met vaatwasser, Smeg koelkastje en regendouche. Want hé. Ik blijf een luxepoes. Even helemaal niets, maar dat dan wel op de aller-aantrekkelijkste manier mogelijk.

Meer voor mezelf kiezen

Geïnspireerd door het boek dat ik heb gelezen (The Middlefinger Project) heb ik het voornemen om meer voor mezelf te gaan kiezen. Nog meer in mijn eigen stem te geloven. Want, iedereen doet maar wat, dus waarom zouden zij het beter weten dan jij? Geen imposter syndrome meer, er bestaat namelijk niets als een imposter. Je bent hier, je doet het. Vooral: doen wat ik belangrijk vind. En mij vooral niet meer druk maken om wat andere mensen vinden.

Misschien waren het de muren die op mij afkwamen. Of misschien wilde ik gewoon vluchten van dat vieze virus dat de wereld ontregelt. Maar nature was calling en wat was het fantastisch.