Oliver's Geboorte: Van Bevalling tot Kraamtijd

De bevalling: intens en mooi tegelijk

Het begon op 28 augustus om 1 uur 's nachts. Mijn water brak thuis, gevolgd door de eerste weeën. Alles voelde nog beheerst - we sliepen zelfs nog wat die nacht.

De ochtend was bijna surrealistisch rustig en ontspannen. Samen B&B vol Liefde kijken, ik speelde zelfs een spelletje op mijn Nintendo Switch terwijl de weeën opbouwden.

Tot rond 2 uur 's middags. Toen begon de actieve fase. De weeën werden heftiger en ik gleed in mijn eigen bubbel om ze weg te kunnen ademen.

Om 5 uur kwam de verloskundige terug: 4 centimeter ontsluiting. We mochten naar geboortecentrum Sophia. Toen het bevalbad klaar stond, ging ik erin. Het lekkere warme water bood verlichting van de pijn. Thijs had de ruimte beval-proof gemaakt - gedimd licht, ontspannen sfeer. Bij elke wee stond hij achter me, hield me stevig vast en gaf me kracht.

Wanneer het intens werd

De persweeën begonnen. De sfeer sloeg om van sereen naar luid, krachtig, primitief. Ik schreeuwde bij elke wee, gaf alles wat ik had om Oliver uit te drijven.

Maar toen stopte de progressie. Zijn hoofdje was zichtbaar, inclusief die donkere haartjes. Maar het was als een ballon die opblaast en weer terugloopt. Drie kwartier lang.

Wat volgde was een stoelendans van houdingen: handen en knieën, achterover, baarkruk. Niets hielp. Toch uit het bad, op het bed. Nog steeds geen progressie.

De knip kwam ter sprake. In eerste instantie wilde ik niet - bang voor de pijn. Maar na overleg over de alternatieven, die mij helemaal bespaard wilden blijven, was ik er klaar voor en stond ik er volledig achter. Daarbij was ik OP. Na 22 uur was ik fysiek en mentaal uitgeput.

De knip werd gezet. Nog steeds kwam hij niet. Een grotere knip. Handen die drukten op mijn buik om de baby uit te drijven.

En toen: Oliver! Thijs pakte hem aan.

Pure magie

Het moment dat Oliver op mijn borst werd gelegd. Pure magie.

Hij had een enorm ei op zijn hoofd door bijna twee uur lang geperst te worden. Maar hij was zo mooi, zo gaaf. Geen verfrommeld wezentje, maar echt al een mannetje!

Er volgde enorme opluchting dat het erop zat. De liefde die we meteen voelden. Ook Thijs kreeg huid-op-huid contact, zo magisch om die twee samen te zien. Mijn wereld, mijn twee liefdes, daar op die stoel.

Dit moment zal ik nooit vergeten.

De Kraamtijd: Overweldigende Liefde en Oude Patronen

De kraamtijd was een constante loop van overweldigende liefde maar ook angst en oude patronen. Die stem die fluistert "je bent niet goed genoeg"… Waarvan ik dacht dat ik hem meester was. Hij stak weer de kop op bij het kostbaarste: mijn kind.

Mijn herstel was pittig. Door de knip kon ik nauwelijks zitten, terwijl ik zo graag zittend wilde voeden. Ik zag Thijs heen en weer rennen, alles leren van onze geweldige kraamhulp, terwijl ik in bed lag. Zo graag wilde ik meedoen, maar het kon nog niet. Dat vond ik erg moeilijk.

Naast intens geluk voelde ik ook rouw om ons oude leven. Tegelijkertijd denk ik nu: waar was ik eigenlijk mee bezig hiervoor? Wat is fundamenteler dan zorgen voor dit kleine zieltje?

Maar het cliché is waar: je groeit, het wordt beter. Voor je het weet verschoon je luiers met twee vingers in je neus. Ons sleutelwoord van de kraamtijd: VERTROUWEN.

De dagen waren ook heel fijn. Samen koken, wandelen met Oliver, op de bank series kijken en It Takes Two spelen terwijl Oliver sliep.

Waarom deden we dit niet vaker hiervoor?

Oliver verrijkte ons leven, terwijl we amper het huis uit kwamen.

Nu, 9 Weken Later

Ik voel me grotendeels weer mezelf. Maar ook herboren. Het is zo duaal allemaal.

Nog steeds dezelfde persoon, maar ook compleet getransformeerd.

Ik heb weer ruimte in mijn hoofd om te dromen, te verlangen, verder te kijken dan de volgende voeding. Van overleven naar volop leven.

Het verlof leven is zo rijk: echt samen zijn, wandelen, spelletjes spelen, koekjes bakken... En dat alles op onze vierkante meters, onze bubbel.

De Connecties Die Dieper Werden

Wat me ook positief heeft verrast is de impact die Oliver heeft op onze connecties. De connecties die we al hadden met vrienden en familie zijn dieper geworden. Zoveel mensen die meeleven, die op bezoek willen komen.

En hij heeft connecties breder gemaakt. Mensen in de straat met baby's, vriendinnen met kinderen die ik hiervoor minder sprak - hij heeft ze allemaal weer betrokken.

Oliver is niet meer weg te denken!